ODPOWIEDZI NA PYTANIA
Kandydata na rektora
Uniwersytetu Jana Kochanowskiego
w Kielcach
w kadencji 2020-2024
dr hab. inż. Barbary Gawdzik, prof. UJK

1. Pytanie do kandydata:
   Dzień dobry, od kilku lat w Uczelni obowiązek wykorzystania dużej części urlopu wypoczynkowego w z góry zaplanowanym przez władze czasie. Czy przyszła władza również będzie kontynuowała tą praktykę? Jeśli tak to z czego to wynika?
   
   

   Odpowiedź:

   Kwestie związane z zadanym przez Pana pytaniem reguluje Kodeks pracy,
   a w odniesieniu do nauczycieli akademickich art. 129 ust. 4 Ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce; oraz par. 44 i 45 Regulaminu pracy UJK, który został przyjęty w uzgodnieniu ze związkami zawodowymi. Udzielający urlopów wypoczynkowych nauczycielom akademickim są zobowiązani do zapewnienia ich wykorzystywania zgodnie z planem urlopów w czasie wolnym od zajęć dydaktycznych. Nauczyciele akademiccy powinni wykorzystać urlop wypoczynkowy w tym roku kalendarzowym, w którym nabyli do niego prawo, w okresie wolnym od zajęć dydaktycznych, a w szczególności w okresie przerwy letniej, w terminie ustalonym w planie urlopów. Zgodnie z par. 46 plan urlopów ustala dziekan lub dziekan filii w uzgodnieniu z dyrektorem instytutu lub kierownikiem katedry, kierownik jednostki międzywydziałowej (pozawydziałowej) dla podległych pracowników.

   Natomiast regulacje wynikające z Zarządzenia Nr 26/2019 Rektora Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach z dnia 18 marca 2019 roku w sprawie szczególnego trybu funkcjonowania Uczelni w miesiącach sierpniu i grudniu 2019 roku mogą budzić wątpliwości, gdyż racjonalizacja kosztów nie może być nadrzędna w stosunku do praw pracowniczych. Jednym z najważniejszych i niezbywalnych praw pracownika jest prawo do urlopu wypoczynkowego. Moim zdaniem racjonalizacja wynikająca z zarządzenia jest wątpliwa i przede wszystkim niepoliczalna, co mogę powiedzieć z doświadczenia swojej pracy dziekańskiej.

   Dlatego poprzestanę jako pracodawca na rozwiązaniach zawartych w Kodeksie Pracy, Ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i Regulaminie Pracy Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach.

2. Pytanie do kandydata:
   Jak poprawić warunki kształcenia klinicznego na kierunku lekarskim? Nauki podstawowe są realizowane bardzo dobrze. Jeden szpital nie pomieści wszystkich. Poza tym w szpitalu na Czarnowie nie wszyscy są zadowoleniu z naszej obecności, i personel, i pacjenci. I chyba dyrektor też nie bardzo.
   
   

   Odpowiedź:

   Jako dziekan Wydziału Nauk Ścisłych i Przyrodniczych nie posiadam informacji w zakresie problemów podniesionych w pytaniu. Jestem zaskoczona, że występują one właśnie w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Kielcach. Szereg nauczycieli akademickich jest jednocześnie pracownikami tego szpitala, m.in. Prorektor ds. Medycznych oraz Pani Dziekan Wydziału. Wielu pracowników Uniwersytetu jest kierownikami klinik tego szpitala. Pan Dyrektor Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego jest członkiem Rady Uczelni Naszego Uniwersytetu. Dlatego uważam, że podniesiona kwestia jest skutkiem braku komunikacji między tymi osobami. W mojej ocenie jest to sprawa do bardzo szybkiego wyjaśnienia i poprawy. Pragnę podkreślić, że specyfika programu kierunku lekarskiego, ale nie tylko tego kierunku, bo i pielęgniarstwo, położnictwo, czy ratownictwo medyczne, wymagają zgodnie ze standardami kształcenia, aby absolwenci posiadali nie tylko wiedzę, ale i praktyczne umiejętności w zakresie kierunku studiów. Dlatego harmonijna współpraca w tym zakresie z Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Kielcach jest niezbędna. Nie mniej jednak władze Uczelni powinny nawiązać również bliższą współpracę, bo jest to wymierna korzyść nie tylko dla Uniwersytetu, ale i dla placówek medycznych, z pozostałymi szpitalami w Kielcach i województwie świętokrzyskim. Mam tu na myśli min. Świętokrzyskie Centrum Onkologii, Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. Św. Rafała w Czerwonej Górze, Szpital Miejski Św. Aleksandra, Świętokrzyskie Centrum Matki i Noworodka, czy Szpital MSWA. Obecni studenci Naszego Uniwersytetu kierunków medycznych, to przyszli pracownicy tych jednostek. Od kadry zarówno Uniwersytetu, jak i pracowników szpitala, w dużej mierze zależeć będzie, jakich będziemy mieli w przyszłości lekarzy, pielęgniarki, położne, czy ratowników medycznych. Dlatego jestem przekonana, że pojawiające się problemy powinny być na bieżąco wyjaśnione i rozwiązywane.

3. Pytanie do kandydata:
   W jaki sposób zamierzacie Państwo zoptymalizować aplikowanie o granty z instytucji zewnętrznych? W dotychczasowej rzeczywistości większość problemów związanych z tworzeniem wniosku trzeba było rozwiązywać samodzielnie. Czy przewidujecie Państwo stworzenie profesjonalnej jednostki tworzącej, piszącej, wprowadzającej wnioski we współpracy z naukowcem - pomysłodawcą?
4. Pytanie do kandydata:
   W jaki sposób zamierza Pani, a w jaki zamierzają Panowie, zmodyfikować dotychczasowy system realizacji płatności zobowiązań wynikających z umów grantowych (niezależnie od źródła finansowania)? Obecny system składania i realizacji zapotrzebowań jest archaiczny, mało elastyczny i czasochłonny, zupełnie niedostosowany do realiów gospodarki wolnorynkowej, a tym samym zmuszający pracownika do realizacji zadań własnym kosztem mimo przyznanego finansowania, co w efekcie zniechęca do prowadzenia badań w obawie o nieterminowość lub brak płatności.
5. Pytanie do kandydata:
   Pani Profesor, jakie miejsce w Pani strategii rozwoju uczelni zajmuje polityka grantowa?



Odpowiedź:

Mój program (zapraszam do zapoznania się na stronie www.barbaragawdzik.pl ) kładzie duży nacisk na pozyskiwanie środków finansowych ze źródeł zewnętrznych, a także na modyfikację i uproszczenie procesu obsługi nauczycieli akademickich. Obojętność na potrzeby naukowca i skomplikowane procedury, a przede wszystkim brak eksperckiej pomocy to główne źródło małej ilości grantów realizowanych w naszej Uczelni. Działania pracowników administracji nie mogą ograniczać się wyłącznie do przyjmowania wniosków. Naukowcy nie powinni zajmować się formalnościami. Sprawy biurokratyczne powinni za nich załatwiać pracownicy Biura, Centrum Wsparcia Projektów w ramach Działu Nauki. Mój program przewiduje zdjęcie całej obsługi administracyjnej z naukowca ubiegającego się o środki finansowe. To wyspecjalizowana jednostka administracji powinna przejąć obowiązek obiegu dokumentów związanych z wnioskiem grantowym, także wewnątrz Uczelni. Pracownicy wyspecjalizowanej jednostki Uniwersytetu powinni przeprowadzić naukowca przez cały proces starania się o finansowanie badań naukowych. Powinni wskazać gdzie naukowiec może aplikować, ze względu na specyfikę swojej działalności naukowej o środki finansowe. Powinni rozwiać wątpliwości związane z realizacją projektu, z konstrukcją umów, jeżeli projekt przewiduje wynagrodzenie dla wykonawców, a także ze sporządzeniem raportu z realizacji projektu, oczywiście z udziałem naukowca. Naukowiec powinien być traktowany, jako wymagający „klient wewnętrzny”. Powinna obowiązywać w Uczelni zasada „jednego okienka” – naukowiec nie może być odsyłany „od pokoju do pokoju”. Przy czym niezwykle istotną rolę w procesie współpracy między naukowcem a pracownikami wyspecjalizowanej jednostki odgrywa wzajemne zaufanie, które jest niezbędnym warunkiem efektywnych działań. Wysoki standard obsługi naukowca i kompetencja pracowników administracji, to droga do sukcesu. Szczególną pomocą powinni być otoczeni naukowcy ubiegający aplikujący o grant po raz pierwszy. Ale nieodłącznym elementem strategii pozyskiwania grantów powinna być inwestycja w pracowników administracji, w zaplecze wykfalifikowanych fachowców, którzy będą wspierać naukowców. Niezwykle ważna jest ich rola. To oni mają wspierać badaczy w realizacji projektów. To oni powinni nadzorować budżet, oceniać ryzyka, przygotowywać raporty, obsługiwać audytorów, de facto zarządzać pakietem projektów badawczych. Ale ci pracownicy wyspecjalizowanej jednostki powinni mieć wsparcie od pracodawcy. Powinni mieć zapewnione warunki rozwoju zawodowego, zapewnioną możliwość w specjalistycznych szkoleniach, ale również dodatkowe wynagrodzenie premiowe uzależnione od uzyskiwanych przez naukowców Uczelni grantów.

6. Pytanie do kandydata:
   Szanowna Pani Profesor, jakie konkretnie działania pragnie Pani podjąć, by możliwe było dobudowanie relacji mistrz - uczeń?
   
   

   Odpowiedź:

   W swoim programie, (zapraszam do zapoznania się na stronie www.barbaragawdzik.pl), kładę duży nacisk na dydaktykę i relacje między nauczycielem akademickim i studentem. Także zwracam uwagę na potrzebę odbudowania etosu akademickiego. Te kwestie są ze sobą ściśle powiązane i wpływają na relacje między członkami społeczności akademickiej. Jeżeli chodzi o konkretne działania to po pierwsze zmniejszenie liczebności grup zajęciowych. Bezpośredni kontakt studenta z nauczycielem akademickim. Po wtóre zaktywizowanie i zaangażowanie studentów i doktorantów w działalność badawczą i naukową. Stefan Żeromski w „Syzyfowych pracach napisał: „Nauka jest jak niezmierne morze. Im więcej jej pijesz, tym bardziej jesteś spragniony.”. Student i doktorant nie może traktować okresu studiów, jako obowiązku sprowadzającego się wyłącznie do udział w obowiązkowych zajęciach i do zaliczania egzaminów. Okres studiów dla studenta i doktoranta to powinien być czas na dążenie do zgłębiania wiedzy, czas poszukiwania dróg do celu, czas obserwowania i czerpania wzorców od nauczycieli akademickich. Nauczyciel akademicki powinien stymulować i motywować aktywność poznawczą studentów, doktorantów. Nauczyciel akademicki powinien inspirować i wspierać inicjatywy poznawcze studentów i doktorantów wykraczające poza formalny tok studiów. Nauczyciel akademicki powinien wprowadzać studentów i doktorantów w arkana wiedzy, powinien kształtować pozytywny stosunek do możliwości rozwijania własnych potrzeb i postaw intelektualnych. Nauczyciel akademicki powinien aktywizować studentów do rozwoju własnej osobowości w sferze moralnej, społecznej, estetycznej egzystencjalnej; powinien wskazywać ideały, wartości, zasad postępowania. Nauczyciel akademicki powinien być wzorem do naśladowania nie tylko w zakresie nauki, ale postawy życiowej, powinien być mentorem - Mistrzem i w pewnym sensie „przyjacielem studenta” .

7. Pytanie do kandydata:
   Wg jakich kryteriów będą dzielone środki finansowe między wydziałami i (publikacje, uprawnienia do doktoryzowania/habilitacji,...)?
   
   

   Odpowiedź:

   Wraz z wejściem w życie nowej ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, zmianie uległy zasady finansowania nauki i szkolnictwa wyższego. Do tej pory systemy finansowania nauki i szkolnictwa wyższego funkcjonowały oddzielnie. Uczelnie - a w zasadzie podstawowe jednostki organizacyjne, czyli wydziały, bo tam trafiały pieniądze m.in. z tzw. dotacji statutowej - otrzymywały wiele różnych dotacji, które miały określone przeznaczenie i rządziły się odrębnymi regułami. Od 2019 roku uczelnie otrzymują – zamiast wielu dotacji – jedną subwencję, która jest wydatkowana przez uczelnię według ustalonych zasad obowiązujących w danej uczelni. Wysokość subwencji przyznawanej przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego uzależniona jest od wielu czynników według określonego algorytmu. Przede wszystkim wpływ na wysokość subwencji ma kategoria badawcza dyscypliny naukowej. Dlatego tak istotny również dla Naszej Uczelni jest ten parametr. Wobec czego powinny zostać zintensyfikowane działania władz Uczelni pod kontem osiągnięcia jak najwyższych wskaźników w tym zakresie. Przy czym pragnę podkreślić, co wynika z mojego programu, że władze Uczelni powinny zapewnić zrównoważony rozwój wszystkim wydziałom oraz filiom, tj. zapewnić warunki do bezpiecznego i stabilnego funkcjonowania oraz rozwoju. Podjęcie decyzji w przedmiocie transferu środków pieniężnych wymaga wypracowania optymalnego rozwiązania. Musi to być przemyślana i świadoma decyzja władz Uczelni, która powinna uwzględniać stanowisko i argumenty przedstawicieli wszystkich jednostek organizacyjnych oraz możliwości finansowe Uniwersytetu. Zatem kryteria podziału środków finansowych powinny być wypracowane w porozumieniu z dziekanami, dyrektorami instytutów i Radą Uczelni.

8. Pytanie do kandydata:
   Pani Profesor, czy rozważała Pani sytuację, w której któryś z wydziałów bądź kilka w wyniku najbliższej ewaluacji otrzymuje/ otrzymują kategorię B?
   
   

   Odpowiedź:

   Otrzymania w wyniku ewaluacji w dyscyplinie kategorii poniżej B+ rodzi niezwykle poważne konsekwencje, w tym: utratę uprawnień do nadawania stopnia doktora i stopnia doktora habilitowanego, utratę prawa do kształcenia w szkole doktorskiej w danej dyscyplinie, w skrajnym przypadku niemożność prowadzenia szkoły doktorskiej, prowadzenie kształcenia na poziomie praktycznym lub ogólnoakademickim po uzyskaniu pozwolenia, zmniejszenie finasowanie do poziomu 75%.

   Dlatego władze Uczelni powinny w trybie pilnym dokonać analizy dorobku publikacyjnego nauczycieli, a także pozostałych kryteriów branych pod uwagę przy kategoryzacji dyscyplin. W swoim programie wyborczym zwracam uwagę na potrzebę aktywizacji pracowników badawczych i badawczo-dydaktycznych. Konieczne jest wykorzystanie jak najlepiej czasu do pierwszej ewaluacji, w tym stworzenie pracownikom badawczym i badawczo-dydaktycznym optymalnych warunków pracy umożliwiających uzyskanie, jak najlepszych wyników. Konieczne są pilne konsultacje dyrektorów instytutów/koordynatorów z pracownikami, w celu zdiagnozowania potrzeb. Jeżeli będzie konieczne to przeznaczenie dodatkowych środków na publikacje, pomoc w badaniach, umożliwienie współpracy. Odciążenie pracowników badawczych i badawczo-dydaktycznych od nadmiernej biurokratyzacji, co również podkreślam w swoim programie wyborczym. Gdyby jednak zdarzyło się, że któraś z dyscyplin uzyskała kategorię poniżej B+ to należałoby opracować i wdrożyć plan naprawczy, aby przy kolejnej ewaluacji uzyskać wyższą kategorię.

   Należy jednak uczynić wszystko aby ryzyko otrzymania kategorii B się nie zmaterializowało.

9. Pytanie do kandydata:
   Kto zostanie prorektorem ds. nauki? To ważna informacja, bo ta osoba ma duży wpływ na rozwój nauki.
   
   

   Odpowiedź:

   Dziękuję za pytanie, mam świadomość, że personalia budzą szczególne emocje, zwłaszcza kiedy prowadzona jest kampania wyborcza. Nadmienię tylko, że po raz pierwszy w historii w wyborach na Rektora Uniwersytetu zgłoszono trzech kandydatów, co wpływa na przebieg kampanii wyborczej i atmosferę wśród członków naszej wspólnoty.

   Uważam, że funkcja Prorektora ds. Nauki to kluczowe stanowisko dla funkcjonowania Uczelni w najbliższej przyszłości. Musimy pamiętać, że prowadzenie badań naukowych i zasady finansowania szkolnictwa wyższego są ze sobą powiązane.

   Chciałabym, aby Prorektor ds. Nauki stworzył odpowiednie warunki i mechanizmy finansowania do optymalnego wykorzystania potencjału naukowego pracowników Naszego Uniwersytetu. Powinna to być osoba o szczególnych predyspozycjach, zarówno merytorycznych, jak i personalnych.

   Przyznam, że mam swoje propozycje i przemyślenia w kwestii zespołu Prorektorów. Jednak decyzje takie mogą i powinny zapadać dopiero po rozstrzygnięciu wyborów na Rektora.

   Mój kandydat musi spotkać się z akceptację środowiska naukowego i otrzymać kredyt zaufania do sprawowania tej funkcji, ale nie tylko On. Przypomnę także, że zgodnie ze Statutem (§ 88 ust. 3), powołanie Prorektora odpowiedzialnego za sprawy studenckie i doktoranckie wymaga uzgodnienia odpowiednio z samorządem studentów i samorządem doktorantów.

   Cały zespół prorektorów zostanie przedstawiony, kiedy uzyskam zaufanie ze strony Społeczności Akademickiej.

10. Pytanie do kandydata:
    Czy planuje Pani utrzymać, zmniejszyć czy zwiększyć liczbę doktorantów w nowym systemie szkoły doktorskiej?
    Jakie będą źródła finansowania podróży naukowych i badań doktorantów?
    
    

    Odpowiedź:

    Szkoła Doktorska to zupełnie nowa forma kształcenia doktorantów wprowadzona do systemu szkolnictwa wyższego na mocy przepisów ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Nowy model kształcenia doktorantów wymusił dualizm w tym zakresie. Mamy bowiem doktorantów, którzy kształcą się według „starych zasad” oraz doktorantów Szkoły Doktorskiej. Uczelnia musi zabezpieczyć środki finansowe dla obu grup doktorantów, o czym nie można zapominać. Należy pamiętać, że kształcenie w Szkole Doktorskiej jest bezpłatne i każdy doktorant otrzymuje stypendium w kwocie ustalonej ustawowo. Zatem liczba doktorantów w Szkole Doktorskiej jest uzależniona od wielu czynników, w szczególności kosztów funkcjonowania. Szkoła Doktorska musi mieć zagwarantowane środki na pokrycie zobowiązań, w tym wynagrodzeń dla pracowników, wybitnych uczonych zatrudnionych do prowadzenia zajęć spoza Uniwersytetu także z zagranicy, aktywności doktorantów, czy kosztów badań doktorantów. Decyzja dotycząca liczby doktorantów Szkoły Doktorskiej wymaga głębokiej analizy i konsultacji z Dyrektorem tej Szkoły. Niezwykle istotna jest właśnie rola Dyrektora Szkoły Doktorskiej. Musi to być osoba kompetentna i zaangażowana, która powinna przygotować plan działania Szkoły Doktorskiej z uwzględnieniem kosztów jej funkcjonowania. To właśnie Dyrektor Szkoły Doktorskiej określa za zgodą Rektora limity przyjęć w danym roku akademickim. Konieczne jest zatem oszacowanie kosztów kształcenia w szkole doktorskiej w przeliczeniu na doktoranta. I ten parametr powinien być podstawowym determinantem liczby osób kształcących się w Szkole Doktorskiej. Finansowanie Szkoły Doktorskiej odbywa się bowiem ze środków Uczelni. Dlatego Szkoła Doktorska musi w budżecie Uczelni mieć zabezpieczone odpowiednie środki na funkcjonowanie na najwyższym poziomie z uwzględnieniem liczby doktorantów. Również powinny być przewidziane dodatkowe formy wsparcia dla doktorantów w postaci np. dodatkowych stypendiów finansowanych ze źródeł zewnętrznych. W mojej ocenie możliwe jest przyjęcie doktoranta poza ustalonym limitem, jeżeli dla takiej osoby finansowanie stypendium doktoranckiego jest zapewnione np. z projektu badawczego.

11. Pytanie do kandydata:
    Dużo mówi się o Uniwersytecie jako miejscu publicznego głoszenia poglądów, wolności nauki... Czy - jako rektor - pozwoli Pani/ pozwoli Pan na organizowanie na UJK spotkań np. z antyszczepionkowcami, nacjonalistami, osobami głoszącymi poglądy homofobiczne?
    
    

    Odpowiedź:

    W swoim programie zwracałam uwagę, że misją Uniwersytetu jest także jego rola społeczna. Podkreślałam, że Uniwersytet powinien stanowić centrum oddziaływania społecznego w zakresie wolności wyrażania poglądów. Poglądów o różnym charakterze i zabarwieniu. Pierwsza poprawka do konstytucji Stanów Zjednoczonych uchwalona w 1791 r. (chyba nikt nie kwestionuje, że jest to kraj demokratyczny), stanowi że: „Kongres nie ustanowi ustaw wprowadzających religię lub zabraniających swobodnego wykonywania praktyk religijnych; ani ustaw ograniczających wolność słowa lub prasy, lub naruszających prawo do pokojowych zgromadzeń i wnoszenia do rządu petycji o naprawę krzywd”. Uważam, że właśnie Uniwersytet to miejsce gdzie powinny być wyrażane różne poglądy. Również te, które nie są powszechnie akceptowalne. Platon powiedział, że: prawdziwa wiedza o świecie , to episteme (oznaczająca wiedzę pewną, niepodważalną, uzasadnioną i przeciwstawianą opinii, dana nielicznym śmiałkom, którzy zechcą, bez zmrużenia oka, patrzeć prosto w źródło światła). Jednak są granice wolności, wolności nauki i wolności słowa. Francuski polityk, minister spraw zagranicznych, który żył w XVIII wieku powiedział, że: „Wolność człowieka kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność drugiego człowieka”. Dlatego uważam, że na Uniwersytecie mogą i powinny być głoszone różne poglądy, ale nigdy poglądy skrajne, które naruszają prawa i wolność innych ludzi. Uniwersytet to miejsce gdzie przede wszystkim nauczyciele akademiccy powinni podkreślać rolę tolerancji rozumianej, jako akceptację innych form zachowań i poglądów. To właśnie rolą nauczyciela akademickiego jest wskazywanie studentom, ale nie tylko bo również społeczności nie tylko akademickiej ideałów, wartości, zasad postepowania i szacunku dla innych.

    Jako Rektor nie pozwolę na tolerowanie dyskryminacji, agresji, mobbingu czy molestowania sekularnego.

12. Pytanie do kandydata:
    Pani Profesor, dlaczego jako jedyna z trójki kandydatów nie ubiegała się Pani o poparcie/uzyskanie opinii Rady Naukowej i Senatu?
    
    

    Odpowiedź:

    Obowiązujące przepisy Statutu Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach przewidują różne drogi wyłaniania kandydata na Rektora.

    Uznałam, że mało czytelna, (na co zwracałam uwagę już w trakcie prac komisji statutowej), procedura wskazywania kandydata na Rektora przez Radę Uczelni (nie „Rady Naukowej” jak mylnie wskazuje osoba zadająca pytanie), nie jest miarodajna, jeżeli chodzi o poparcie kandydata. Pragnę podkreślić, że moja decyzja w kwestii udziału w wyborach na Rektora Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach była decyzją odpowiedzialną i głęboko przemyślaną. Poparcie mojej kandydatury przez 23 Senatorów i 193 Pracowników Uniwersytetu było asumptem do podjęcia przeze mnie decyzji w przedmiocie kandydowania na zaszczytną funkcję Rektora. Jeszcze raz, bez względu na wynik wyborów, pragnę serdecznie podziękować Senatorom, Pracownikom, Studentom i Doktorantom za zaufanie, życzliwość i poparcie.

13. Pytanie do kandydata:
    Jak osoba o tak słabym dorobku naukowo-badawczym (vide Web Science Core Collection) może mówić o rozwoju naukowym uczelni. Jak też ma wyglądać współpraca międzynarodowa, jeśli Pani Dziekan, jako potencjalny kandydatka na rektora UJK, nie zna języka angielskiego. Trudno sobie wyobrazić prowadzenie rozmów z przedstawicielami uczelni zagranicznych za pośrednictwem tłumacza.
    Nie prześwituje to ani z Pani plakatów ani z Pani.
    
    

    Odpowiedź:

    Kim powinien być rektor współczesnej uczelni – wybitnym profesorem naukowcem, czy osobą sprawnie zarządzającą uniwersytetem. Rektor to tłumacząc z łaciny, sternik, kierownik, rządca, przełożony uniwersytetu. Zarządzanie współczesną uczelnią jest procesem niezwykle skomplikowanym i wielowymiarowym. Złożoność i różnorodność celów, jakie realizuje uczelnia oraz przywiązanie do tradycyjnych wartości uczelni powodują, że zarządzanie uniwersytetem wymaga nie tylko osiągnięć naukowych, a może przede wszystkim, predyspozycji menedżerskich i interpersonalnych. Zadanie rektora jest trudne, gdyż musi pogodzić tradycyjne wartości uniwersyteckie z nowymi wyzwaniami, musi niejednokrotnie być nie tylko inspiratorem, ale także rozjemcą, mediatorem pomiędzy indywidualnościami (wybitnymi, niezależnymi nauczycielami akademickich o wysokich kwalifikacjach). Rolą rektora oprócz bieżących zadań jest integracja całego środowiska akademickiego, pracowników, studentów, doktorantów, przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych oraz wskazanie sposobów harmonijnej współpracy jednostek organizacyjnych. Współczesne uczelnie potrzebują wyraźnej wizji działania, ponieważ stały się w pewnym sensie również specjalistycznym podmiotem „sprzedającym wiedzę”. Ja mam taką wizję i dlatego ubiegam się o zaszczytną funkcję Rektora Naszego Uniwersytetu. W mojej wizji najważniejszym celem Uczelni jest zapewnienie warunków do jak najlepszego kreowania i rozpowszechniania wiedzy oraz uniwersyteckich wartości. Oznacza to w praktyce opracowanie systemu, który stworzy możliwość optymalnego wykorzystania posiadanych zasobów: ludzkich, finansowych oraz infrastrukturalnych, aby uzyskać najlepsze efekty: badawcze i edukacyjne. Ponadto rolą rektora jest rozwój współpracy z otoczeniem społecznym, takiej rzeczywistej a nie incydentalnej, gdzie społeczność regionu i Uniwersytet na tej współpracy zyskują, gdzie można wykorzystać wielki potencjał pracowników Uczelni studentów i doktorantów. Rola osoby zarządzającej uczelnią wymaga umiejętności komunikacji przede wszystkim ze środowiskiem akademickim oraz z otoczeniem, a także wiedzy i umiejętności zarządczych. Przez 8 lat byłam członkiem Senackiej Komisji Rozwoju, Budżetu i Finansów. W latach 2012-2016 pełniłam funkcję zastępcy przewodniczącego tej Komisji, a w latach 2016-2020 funkcję przewodniczącej. W latach 2016-2020 zostałam wybrana Dziekanem Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego. Posiadam doświadczenie w tym zakresie. Ale dla skutecznego zarządzania warunkiem koniecznym jest opracowanie z udziałem społeczności akademickiej (Senatu, Rady Uczelni, Samorządu studentów i doktorantów) misji i strategii Uczelni oraz doskonalenie organizacji i procesów podejmowania decyzji. Jak podkreślałam w swoim programie liczę na współpracę całego środowiska akademickiego. Jestem przekonana, że zespół prorektorów, dziekani, dyrektorzy instytutów, kierownicy katedr, kierownicy jednostek administracyjnych oraz pozostali pracownicy potrafią doskonale realizować zakładane, wspólnie wypracowane cele. W odpowiedzi na jedno z wcześniejszych pytań podkreślałam niezwykle istotną rolę prorektora ds. nauki, ale miałam także na uwadze, że zakres jego kompetencji powinien obejmować również szeroko rozumianą współpracę z zagranicą. Uważam, że desygnat zakresu kompetencji powinien zawierać się również w jego nazwie, tak jak w poprzednio obowiązującym Statucie, powinien to być Prorektor ds. Nauki i Współpracy z Zagranicą. Jestem przekonana, że mój zespół najbliższych współpracowników będzie tworzył całość, bo jak powiedział Arystoteles „całość to więcej niż suma składników”.

    Odnosząc się do kwestii dotyczącej mojego dorobku naukowego, to pragnę po pierwsze zwrócić uwagę, że przepisy ustawy 2.0 umożliwiają w uczelni publicznej pełnienie funkcji rektora przez osobę posiadającą stopień doktora i nie uzależniają możliwość jej pełnienia od dorobku naukowego. Statut danej uczelni może przewidywać dodatkowe wymagania dla rektora. Statut Naszego Uniwersytetu przewiduje, że rektorem może być osoba posiadająca co najmniej stopień doktora habilitowanego i podobnie, jak ustawa 2.0 nie wskazuje na inne wymogi. Po wtóre mimo czynionego zarzutu jestem dumna ze swojego dorobku, ponieważ jest on wynikiem wyłącznie mojej pracy, nigdy nie korzystałam z „dopisywania się do innych autorów prac”. Pracę naukową łączyłam z pracą dydaktyczną i organizacyjną, co zostało docenione chociażby nagrodą „Przyjaciel studenta” oraz „Wykładowca roku”. Również mój dorobek naukowy docenił JM Rektor, który przyznał mi kilkakrotnie nagrody za działalność naukową, ostatnio nagrodę indywidualną za wyróżniające osiągnięcia naukowe w roku akademickim 2018/2019. Jako kierownik Zakładu Chemii Organicznej Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego zapewniłam warunki pracy w sposób, który przyczynił się do rozwoju naukowego i zdobywania kolejnych stopni naukowych, w latach 2017-2019 dwóch pracowników Zakładu uzyskało stopień doktora habilitowanego.

    Jeżeli chodzi o znajomość języka, to nie wiem dlaczego akurat podniesiono wyłącznie kwestię języka angielskiego. Mając na względzie progresywną internacjonalizację badań naukowych oraz procesu dydaktycznego, w celu usprawnienia obsługi naukowców, studentów i doktorantów, będę chciała wprowadzić zasadę stałego podnoszenia poziomu kwalifikacji pracowników, w tym także pracowników administracji. Wiązać się to będzie również z możliwością nauki języków obcych, ale nie tylko języka angielskiego, bo również niemieckiego, francuskiego, hiszpańskiego, czy rosyjskiego. Mamy doskonałych dydaktyków w Studium Języków Obcych, którzy doskonale mogliby wpisać się w realizację takiego projektu. W 2018 r. w ramach programu Erasmus + KA107, 13.05-21.05.2018 (certyfikat zamieszczono w zakładce Informacje dodatkowe od kandydata) miałam cykl wykładów z chemii organicznej w Shibaura Institute of Technology w Tokio. W 2019 r. zaś w Petersburgu 10.05-16.05.2019 (certyfikat zamieszczono w zakładce Informacje dodatkowe od kandydata). Zajęcia te nie były przeprowadzone w języku polskim.

    Gwoli wyjaśnienia Autorowi pytania, to nie „potencjalna kandydatka”, a kandydatka zgłoszona przez 23 Senatorów i 193 Pracowników Uniwersytetu. Rozumiem, że Autor pytania odczuwa dyskomfort, że pewien założony scenariusz został zakłócony, iż zakładane rozstrzygnięcia wymknęły się spod schematu. Mam nadzieję, że udział mojej skromnej osoby, jako kandydatki w wyborach rektora, stworzył elektorom możliwość skorzystania z prawa do wolności wyboru, a nie udziału w „plebiscycie”. Tradycja uniwersytecka to również wolność wyboru rektora. Jestem przekonana, że dokonany przez elektorów wybór, będzie wyborem słusznym.