           Wieś Zaburze do 1916 r. nie posiadała żadnej szkoły. Istniała jednak możliwość nauczenia się czytania i pisania, jeśli ktoś o to zadbał. Oczywiście odnosiło się to do bardziej dbałych i bogatych rodziców. Pomocą służyli proboszczowie i wikarzy parafii Mokrelipie, organiści oraz zakonnicy pobliskiego klasztoru w Radecznicy.
W ostatnich latach przed I wojną światową w Zaburzu naukę pisania i czytania prowadził nauczyciel Jan Różański, który pochodził z sąsiedniej wsi Gorajec. Nauka odbywała się po kryjomu u różnych gospodarzy. Jednym z miejsc spotkań z dziećmi była stodoła gospodarza Jana Dziury. Żandarmeria rosyjska kilka razy wpadła na trop, to jednak nie odstraszyło ani nauczyciela ani uczniów i zajęcia odbywały się nadal. Mimo braku szkoły i doświadczonych pedagogów większość mieszkańców Zaburza zdobyła umiejętność czytania i pisania. Prenumerowano "Gazetę świąteczną", było na wsi trochę książek. Byli i tacy, którzy znali b. dobrze j. rosyjski. Tę znajomość zdobywali najczęściej w czasie służby wojskowej w głębi Rosji, która trwała bardzo długo.
        Orzeczeniem z dnia 10 listopada 1916 roku została zorganizowana szkoła publiczna w Zaburzu, na którą nadzór przejął ksiądz proboszcz z Mokregolipia Stanisław Zbieć. Od początku swojego istnienia szkoła napotykała na szereg problemów natury organizacyjnej i finansowej. Przyczyną tych trudności były ogólne warunki panujące na wsi, brak kadry nauczycielskiej i niedostateczna baza lokalowa szkoły. Pomieszczenia do nauczania były wynajmowane. W latach 1923-1928 szkoła mieściła się u siedmiu różnych gospodarzy. Istniały nie tylko kłopoty lokalowe. Brakowało najpotrzebniejszych pomocy naukowych. Z trudem zdobywano ławki, podręczniki i książki. W 1930 roku w Bibliotece znajdowały się tylko 102 tytuły książek. Nie mniejsze trudności były z personelem nauczycielskim. Szkoła w Zaburzu od chwili powstania do roku 1921 była jednoklasowa. Pracowali tam nauczyciele : Jan Różański (w latach 1916-1919) i córka organisty z Mokregolipia, absolwentka Seminarium Nauczycielskiego - Stanisława Janczewska. Po jej odejściu z powodu braku nauczyciela, nauczanie przestało istnieć.
Wznowiono je dopiero w r.1923, gdy skierowano tu dwóch nauczycieli: Tadeusza Mulaka i Jana Abramika. Jednocześnie przemianowano szkołę na dwuklasową. Jan Abramik pracował w Zaburzu 2 lata. Ożenił się z nauczycielką z Latyczyna Marią Szczepańską, która w 1923 r. także pracowała w Zaburzu.
        W r. 1924 przybyli do Zaburza Anna i Władysław Jaśniowscy. Pochodzili z Galicji. Wojnę przeżyli we Lwowie, a po jej zakończeniu pracowali jako nauczyciele w Górecku. W latach 1924-1956 pracowali w Zaburzu.


Anna Jaśniowska	Władysław Jaśniowski

Wydzielono dla szkoły działkę i pole na boisko. Jednocześnie powstał wśród mieszkańców wsi projekt odkupienia domu od gospodarza Marcina Szczerby na szkołę. Dom mieszkalny został zamieniony na szkołę. Zamieszkali tu także pp. Jaśniowscy. Praca Wł. Jaśniowskiego zasługuje na szczególne uznanie. Był człowiekiem, który żył szkołą, dla szkoły i dla swoich uczniów. Poświęcił się całkowicie podjętym obowiązkom.

        Od 1932 r. była to 4-klasowa szkoła powszechna I stopnia. Taki stan szkolnictwa istniał do chwili wybuchu II wojny światowej. Niewielu uczniów kończyło szkołę powszechną w Zaburzu, a tylko jednostki kontynuowały naukę w Gimnazjum w Radecznicy.
        W czasie II wojny nauczyciel Władysław Jaśniowski prowadził tajne zajęcia. Odbywały się one w lesie, na łące, czasami na podwórzu u gospodarzy. Także dzieci z sąsiednich wsi przychodziły do Zaburza by korzystać z lekcji. Zajęcia tego typu nie były systematyczne, jednak zachowały ciągłość szkolnictwa na wsi.
        W 1948 r. wprowadzono po raz pierwszy w aktach prawnych pojęcie "szkoły podstawowej". Na mocy tej instrukcji siedmioklasowa szkoła podstawowa stała się podstawą całego szkolnictwa. Ustawa ta nie od razu weszła w życie w szkole w Zaburzu. W latach 1946-1950 szkoła funkcjonowała jako 5-klasowa o obsadzie dwóch nauczycieli.

Siedzą w środku Anna Jaśniowska, o. Stefan Puklicki, Władysław Jaśniowski, 1938 r.

I komunia 1950 r.

Zakończenie roku szkolnego 25 czerwca 1952 r.

Krakowiacy i Krakowianki

Zakończenie roku szkolnego 25 czerwca 1953 r.

1953 r.

W roku 1956-1957 orzeczeniem Wydziału Oświaty w Zamościu Szkole Podstawowej w Zaburzu nadano status 7-klasowej szkoły podstawowej o 4 etatach nauczycielskich.

W 2007 r. budynek starej szkoły został SPRZEDANY i rozebrany.
(czy była taka konieczno�ć ?)

Zakończenie roku szkolnego 1958-1959. Drużyna harcerska, którą prowadził nauczyciel p. Kowalik (pierwszy z lewej). W tle pierwsza szkoła w Zaburzu w której pracowali i mieszkali pp. Jaśniowscy

Rok szkolny 1960-1961
(pierwszy z prawej nauczyciel Jan Jankowski -
w tle nieistniejący już z końca lat 20-stych budynek remizy strażackiej)

Rok szkolny 1960-1961 (w środku nauczyciel Jan Jankowski)

Rok szkolny 1961/1962 - klasa szósta z Dyrektorem szkoły Stanisławem Samulakiem (w środku pierwszy z lewej)
i nauczycielem Janem Jankowskim

Rok szkolny 1961/1962

W takiej formie szkoła funkcjonowała do roku szkolnego 1965-1966, kiedy to wprowadzono w życie ustawę z dnia 15 lipca 1961 r. tworząc 8-klasową szkołę podstawową.

Klasa VII i VIII 1968/69 r. Uroczystość pożegnalna VIII klasy.
W środku od lewej : naucz. Joanna Maciąg, dyr. Henryk Pieczykolan, naucz. Bogumiła Kosińska

Od 1973 r. Szkoła podstawowa w Zaburzu weszła w skład Zbiorczej Szkoły Gminnej w Radecznicy.

W 1996 r. odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą pamięci pp. Jaśniowskich

Powrót